Ustrój totalitarny, świnki morskie i Demony Śmierci

W kraju Titam było słoneczne, niedzielne popołudnie. Promienie słońca zaglądały przez szybę do sali, w której odbywała się zabawa weselna. Goście tańczyli i śmiali się, mimo ustroju totalitarnego, rządowi nie udało się wyssać z ludzi całej energii.

W kącie sali siedziała mała Ania. Nudziła się, bo wśród gości nie było nikogo w jej wieku. Obserwowała bacznie salę w poszukiwaniu czegoś, na czym mogłaby zawiesić wzrok. Nagle jej spojrzenie przykuło biegające po parkiecie zwierzątko.

- To chyba świnka morska - pomyślała. – Ciekawe, skąd się tu wzięła? Pewnie komuś uciekła. Spróbuję ją złapać, a potem zapytam się innych gości czy przypadkiem nie należy do nich.

Niespodziewanie drzwi Sali otworzyły się i do środka wpadli uzbrojeni żołnierze, którzy zaczęli strzelać do obecnych na weselu osób. Wybuchła panika, ludzie zaczęli biec przed siebie na oślep, nie zwracając uwagi na resztę.

- Mamo! Tato! – krzyknęła Ania. – Gdzie jesteście? Pomóżcie mi!

Chwyciła świnkę, która znieruchomiała na moment i ukryła się pod stołem. Spod długiego obrusu wystawały tylko białe, lakierowane buciki. Po chwili jednak jeden z brzegów materiału podniósł się i twarzą w twarz z dziewczynką stanęła dziwna postać.

- Witaj – powiedział Demon Śmierci. Widzę, że znalazłaś świnkę morską. Dobra z ciebie dziewczynka, że postanowiłaś ochronić to kruche i drobne życie. Wzbudziłaś moją litość, więc pomogę ci. Schroń się pod moim płaszczem, a żołnierze cię nie zauważą.

Ania posłuchała, wyszła spod stołu i skuliła się pod fałdami tkaniny ze stroju potwora, który emanował dziwnym zimnem. I faktycznie, słudzy rządu, chociaż przebiegali tuż obok niej, nic nie widzieli. W końcu opuścili pomieszczenie.

- Dziękuję – powiedziała dziewczynka, wynurzając się spod płaszcza. – Czy mogę już iść do domu?

- Oczywiście – odparła postać, szczerząc swoje ostre zęby. – Jeszcze kiedyś się zobaczymy.

Ania wróciła do swojego bloku, wbiegła po schodach (winda nigdy nie działała) i nacisnęła dzwonek przy starych, odrapanych drzwiach. Kiedy otworzyły się, krzyknęła:

- Mamo, tato, tak się cieszę, że was widzę!

Kobieta, wyraźnie uradowana, uściskała swoją córkę i spytała się, jak udało się jej ocaleć. Kiedy dziewczynka opowiedziała jej o Demonie, powiedziała:

- Ach, te dzieci, czegóż one nie wymyślą! Ale świnkę, niezależnie od tego, skąd pochodzi, możesz zatrzymać.

***********************

Od feralnego przyjęcia minęły cztery tygodnie. Ania leżała w łóżku z wysoką gorączką. Zazwyczaj nie przechodziła chorób jakoś szczególnie poważnie, jednak ta kompletnie ją rozłożyła. Widziała, że cały pokój faluje i przedmioty oddalają się od niej. Starała się jak najwięcej spać, żeby nie zwracać uwagi na zniekształcone otoczenie. Pewnego razu obudziła się w środku nocy i zobaczyła, że oczy jej świnki morskiej świecą na czerwono i wysyłają dziwne promienie. Nazajutrz, już bez gorączki, stwierdziła, że to były tylko majaki.

Kilka dni później Ania udała się na swój pierwszy spacer po chorobie. Szła po krawężniku, trzymając mamę za rękę. Nagle zauważyła, że podszedł do nich jakiś mężczyzna.

- Masz ładną świnkę morską – powiedział, wyszczerzając swoje żółte zęby.

- Skąd pan o tym wie? – zdziwiła się dziewczynka. - Przecież nie zabrałam jej na spacer.

- Kochanie, do kogo mówisz? – pani Volfere wyglądała na zaniepokojoną. – Pokaż czoło, może znowu masz gorączkę?

- Mamo, tu stoi pan i pyta się o moją świnkę morską – Anię zaskoczyło to pytanie. Była pewna, że pan z żółtymi zębami nadal stoi obok nich.

- Wracamy do domu, widocznie jeszcze zupełnie nie wyzdrowiałaś. Chodź – pani Volfere pociągnęła dziewczynkę za rękę.

- Śśświnka – wysyczał nieznajomy jegomość. – Śśświnka. Daj mi swoją śśświnkę – obrócił głowę o trzysta sześćdziesiąt stopni, a z jego oczu pociekła krew.

Ania przyspieszyła kroku i, kurczowo trzymając mamę za rękę, starała się na niego nie patrzeć.

- Co się stało? – pomyślała. Wszystko kręci się wokół mojego zwierzątka. Co może być z nim nie tak?

Dziewczynka źle spała w nocy. Nerwowo przekręcała się z boku na bok, aż w końcu obudziła się. Czuła, że ktoś stoi przy jej łóżku. Nagle obok zaświeciły się czerwone oczy.

- Witaj – powiedział Demon Śmierci. – Chciałbym ci cos pokazać, pójdziesz ze mną?

- A będę mogła za chwilę wrócić spać? – spytała Ania.

- Oczywiście – odparła postać, zbliżając się do jej twarzy i dmuchając zimnym powietrzem, po czym złapała ją za rękę swoimi długimi, kościstymi palcami.

Świat nagle zawirował i znaleźli się w zatęchłej, wilgotnej komnacie. Dookoła piętrzyły się klatki ze świnkami morskimi.

- Nie podoba mi się tu – stwierdziła dziewczynka. – Zabierz mnie z powrotem do domu.

- Ha, ha! – zaśmiał się Demon. Ty naiwny dzieciaku, naprawdę myślisz, że posłucham twojej prośby? Teraz jesteś już jedną z nas. Świnka cię wybrała na naszego sługę.

- Ale jak to? Ja nie chcę! – zaczęła płakać Ania. – Oszukałeś mnie!

- Może co nieco ci wyjaśnię, zanim twoja świadomość odleci do Krainy Zapomnienia – potwór ożywił się, wyraźnie lubił takie pogadanki. – Otóż świnki wysyłają manipulujące promieniowanie. Wcale nie miałaś halucynacji, a tamten facet miał sprawdzić obecność świnkowych cząstek w twoim mózgu. Nie tylko ty je masz. W każdym gabinecie ważniejszego urzędnika państwowego stoi klatka ze znanym ci zwierzątkiem. W ten sposób kontrolujemy władzę. Ustrój totalitarny jest dla nas bardzo wygodny. Po mieście przemykają nasi zminiaturyzowani przyjaciele i nagrywają ludzi. Dzięki temu mamy pewność, że wszystko idzie po naszej myśli – postać otworzyła jedną z klatek i wzięła na ręce pierwsza z brzegu świnkę morską. – Wygląda niewinnie, prawda? Nikt by nie powiedział, że powstała w laboratorium pod okiem naszych naukowców. Pieniądze na badania pozyskujemy poprzez manipulowanie rządzącymi. Dzięki naszym wynalazkom opanujemy kolejne kraje, a w końcu cały świat. Dobra, starczy już tego gadania, w końcu jestem w robocie.

Demon złapał dziewczynkę za piżamę i, pomimo jej płaczu, wrzucił ją do Komory Zapomnienia, która znajdowała się w rogu pomieszczenia i pociągnął za dźwignię. Po chwili zza kotary wyszła Ania. Jej oczy zaświeciły się na czerwono i powiedziała:

- Jestem gotowa.

***************************

W restauracji, na rogu dwóch ponurych uliczek, trwał obiad z okazji pięćdziesięciolecia ślubu pewnej pary. Przy stole siedział chłopiec i wyraźnie się nudził. Nagle zobaczył jasnowłosą dziewczynkę, która podeszła do niego i wręczyła mu świnkę morską.

- Czy mógłbyś się nią zaopiekować? – zapytała.